W czasie Wielkanocnym, który, jak wiemy, jest obchodzony jako jedna Wielka Niedziela Zmartwychwstania Chrystusa, są pewne akcenty godne podkreślenia. Są to przede wszystkim: Wniebowstąpienie Pańskie i Zesłanie Ducha Świętego. Wprawdzie należą one do Okresu Wielkanocnego, jako części Roku Liturgicznego, po Okresie Wielkiego Postu a przed dalszym ciągiem Okresu Zwykłego gdyż nie tworzą osobnej kategorii w Roku Liturgicznym. Wniebowstąpienie Pańskie jest obchodzone 40 dni po Uroczystości Zmartwychwstania Chrystusa. Już od kilku lat obchodzi się tę Uroczystość w VII Niedzielę Wielkanocy, dotychczas bowiem była obchodzona w czwartek po VI Niedzieli Wielkanocnej. Kościół chciał przez to zaakcentować związek tej Tajemnicy Chrystusa z Niedzielą, jako pamiątką i obchodem Jego Zmartwychwstania. Dla chrześcijanina bowiem niedziela jest Dniem Pańskim, Dniem świętym.
Warto przyjrzeć się biblijnym podstawom obchodu tej Uroczystości. W Ewangelii wg Św. Mateusza nie ma nawet wzmianki o Wniebowstąpieniu Jezusa. Wiara we Wniebowstąpienie Pańskie pozostaje więc w gestii Tradycji i ustnego przekazu. Według Św. Marka Jezus wstąpił do nieba tego samego dnia, co zmartwychwstał! Podobnie u Św. Łukasza. U Św. Jana Wniebowstąpienie Chrystusa można by datować na ósmy dzień po zmartwychwstaniu. Dopiero Dzieje Apostolskie wyraźnie datują chwilę Wniebowstąpienia: ” Im też (Apostołom) po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje; ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o Królestwie Bożym”.
Nie jest istotny czas odejścia Jezusa do nieba, ważne, że w tej Tajemnicy rozważamy to, co świetnie oddaje modlitwa kolekty we Mszy św. z Uroczystości: „Wszechmogący Boże, wniebowstąpienie Twojego Syna jest wywyższeniem ludzkiej natury, spraw, abyśmy pełni świętej radości składali Tobie dziękczynienie, i utwierdź naszą nadzieję, że my, członkowie Mistycznego Ciała Chrystusa, połączymy się z Nim w chwale.”